Mag een werkgever Twitter verbieden?

Vanochtend viel mijn oog op een tweet van een van de mensen die ik volg:

henriachterkamp.jpg

De reacties die hierop volgden getuigden van medeleven en verbazing.

twitterverbieden.jpg

Ik kan beredeneren dat sociale media om de aandacht van de werknemer vragen. Aandacht kun je maar een keer uitgeven. Aandacht is tijd. En tijd kost geld. Zo zou een werkgever kunnen denken, makkelijke beslissing dus, stekker eruit. Op deze manier kun je echter ook niet genieten van de voordelen van een sociaal netwerk. Hoe vaak ben je niet naar iets op zoek, waarbij je followers op Twitter je helpen zoeken? Voor mij is dit absoluut de toegevoegde waarde van een sociaal netwerk, dat anderen mij helpen en ik op mijn beurt iets terug kan doen. Is het dus wel zo slim om een medewerker de toegang tot een sociaal netwerk te ontzeggen.

We leven in een tijd waarin de grens tussen prive en werk steeds meer vervaagt. Email van het werk kunnen we tegenwoordig ook thuislezen. Vaak doen we dit nog even ’s avonds. Even je mailbox opschonen, zodat je de volgende dag weer opgeruimd kunt beginnen. Ik ken geen werkgever die dit gedrag verbiedt…

Even zoeken op Google levert een aantal cases op waarin de werkgever de werknemer verboden heeft om tijdens werktijd zich op sociale netwerken te begeven, zoals het Medisch Centrum Leeuwarden. Er zijn dus meerdere werkgevers die een slot op sociale netwerken zetten.

Blijf ik toch zitten met de vraag, mag een werkgever Twitter verbieden? Wat vind jij?

Be Sociable, Share!

11 thoughts on “Mag een werkgever Twitter verbieden?

  1. Mogen ze het? Absoluut. Het staat een bedrijf vrij om het eigen beleid te bepalen.

    Zouden ze het moeten doen? Dat verschilt van geval per geval. In sommige bedrijfstakken kan ik het me prima voorstellen.

    Maar zoals al wordt aangegeven in het artikel; er zitten ook een flink aantal voordelen aan het gebruik van social media waar de bedrijven eens goed over na moeten denken voor ze het verbieden.

  2. Als je het gedrag op dit niveau wil gaan regelen ben je zowieso verkeerd bezig. Als mensen die voor je werken hun werk niet goed doen, moet je ze daar op aanspreken. Als ze hun werk wel goed doen en ze houden tijd over om op facebook farmville te spelen, moet je ze promotie geven naar een zwaardere functie.
    Het enige waar je over moet praten is over welke gegevens er wel en niet naar buiten mogen (klanten, plannen, privacy, beurskoersgevoeligheid etc.)

  3. Het zal best te verbieden zijn. En daar kan ik me bij een piloot die vliegt of een baliemedewerker die snel moet reageren als iemand voor zijn neus staat ook iets bij voorstellen.

    Ik vind het lastig begrip te hebben voor dit verbod. Als t zichtbaar te dol wordt, dan praat je met elkaar.
    Ik vrees dat het vaak verboden wordt, voordat er echt bekeken is wat er nu precies gebeurt online. En dan wordt het snel micromanagement, zoals de afgemeten koffie- en rookpauzes.

    Kenniswerk terugbrengen naar een platte transactie in minuten te meten, lijkt me iets van de machinetijd.

  4. Hier wordt maar weer duidelijk de moeite aangetoond om te kunnen ‘organiseren’ op resultaat (output) en het daarvoor benodigde gevoel van vertrouwen en autonome verantwoordelijkheid. Als output en verantwoordelijkheid worden verzaakt is het een ander verhaal, maar voorlopig is het vooral zaak om een beleid te ontwikkelen waarin netwerkkracht en serendipiteit erkenning krijgen. En dat nog iets: the medium is changing, not the message: hoeveel tijd gaat er wel niet op aan niet-taakgericht contact op de werkvloer buiten digitale kanalen?

  5. Zeer terechte vraag Sander!
    En deels terecht antwoord van Rick 😉

    De grenzen vervagen enorm, zo ze er nog zijn, met sociale media maar ook met “kantoor-aan-huis”. En in dat laatste gevoel bedoel ik niet thuiswerken, maar de situatie dat je thuis vele malen beter geoutilleerd bent dan bij de klant of op kantoor – en dus thuis wel eens wat zakelijks doet.
    Net zoals je op je werk wel eens een bedrijf belt omdat die nu eenmaal 9-5 te bereiken zijn (en nog niet op Twitter zitten)

    Ik had vorig jaar een weekje thuisvakantie, het was mooi weer. Tussen het zonnen en baden door zat ik af en toe op Twitter, maar daar zie je ook collega’s en ik zat al vrij snel weer aan de company-email. Oplossing toen: TweetDeck uitzetten. Tja

    Wat zie je, als je ergens naar kijkt? Kun je het kaf van het koren scheiden? http://www.martijnlinssen.com/2010/03/i-compare-thee-law-of-association.html

    Een collega van me zei ooit eens: als je me met de benen op tafel ziet liggen tijdens mijn werk, ben ik keihard aan het werk – want dan ben ik zeer inspannend aan het denken over een complex probleem. Maar als je me driftig op mijn toetsenbord ziet tikken, ben ik waarschijnlijk aan het chatten of een prive mailtje aan het dicteren

    Beauty is in the eye of the beholder zeg ik 😉 – en verbieden is een schrikreactie (tnx Rick). Het is (bijna) nooit een kwestie van Ja of Nee, het is altijd Ja, in een bepaalde mate

  6. Ik ga mee in de argumentatie ‘angst’. Bedrijven zien niet dat hun medewerkers er ook voordeel bij halen – en daarmee zijzelf ook. Want je haalt 1 medewerker binnen en je krijgt er gratis de kennis van nog 500 anderen bij – wat wil je nog meer? De oncontroleerbaarheid van social media is volgens mij waar het bij de meeste bedrijven fout gaat. Daar ontstaat de angst.
    Wat ze echter vergeten, is dat het zichtbaarder en beter te monitoren is als ze medewerkers (met regels) toestaan om te twitteren, dan als ze het zouden verbieden – want hoe komen ze dán te weten hoe medewerkers over het bedrijf praten (op een verjaardag of zo) ;-)?

  7. Of verbieden (of toestaan, bevorderen, ontmoedigen, …) verstandig is, hangt volledig van de situatie af en is zeker ook persoonsgebonden. twitteren (net als zoveel andere sociale media) hebben zeker hun meerwaarde … wanneer juist gebruikt.

    Een voorbeeld:
    Het is bewezen dat het spelen van games de hand-oog coördinatie enorm bevorderen. Een verbod aan kinderen om op de PC te spelen lijkkt me dus niet verstandig. Maar wat als die kinderen er elke dag meerdere uren aan gaan besteden ?

    En nog een:
    De telefoon heeft er voor gezorgd dat we sneller en makkelijker met elkaar kunnen communiceren. Maar wat als de kassa-medewerker een levendig gesprek onderhoud zonder oog te hebben voor wie er voor de band staat ?

    Wat ik bedoel, is dat ook hier – net als overal in het leven – dosering noodzakelijk is. Een goed-bedoeld medium kan totaal verkeerd gebruikt worden. En een waardeloos instrument kan soms interessante oplossingen bieden.

    Web 2.0 gaat niet alleen over techniek. Het gaat ook over een manier van werken. Over vrijheid en vrijheid die goed gebruikt wordt.

    Aan die ene tweet kan ik niet zien waarom het gebruik van twitter aan banden wordt gelegd. Onbekendheid en angst lijken voor de hand te liggen maar ….

  8. Uit persoonlijke ervaring, is mij bekend dat dhr. Achterkamp, zijn twitteraccount voornamelijk gebruikt voor privé-zaken. En dit ook nog eens gemiddeld 6 tot 8 keer per uur! (allemaal na te lezen op zijn twitter account)

    Dit lijkt me nogal in de weg staan bij de uitvoering van zijn dagelijkse werkzaamheden. Van netwerken t.b.v. het werk is hier dus niet zoveel sprake.

    Ik vind het dus niet meer dan redelijk dat de werkgever dit gedrag aan banden legt.

  9. Als je ervoor kiest om je zakelijke vragen en beslommeringen voor een breed publiek te brengen om de zakelijke prestaties te verbeteren, èn je kiest ervoor om dat via Twitter te doen: niets op tegen.

    Maar een werkgever die betaalt voor slap geklets (lees het maar na bij Achterkamp) ben ik nog niet tegengekomen.

    “Ga eens aan je werk” is dan toch een hele logische reactie?

  10. Hoi Allemaal,

    Ik ben zelf systeem beheerder en ik worstel hier zelf ook regelmatig mee.

    Zelf zie ik ook het nut van dit soort sites aan de andere kant krijg ik ook heel erg het idee dat iedereen erg eenzijdig denkt.

    Wat je in bijna geen enkele discussie terug ziet is de veiligheid van een netwerk.

    Sociale media sites worden steeds meer gebruikt door hackers om computers en netwerken te infecteren, op deze manier dus ook voor een hoop problemen kunnen zorgen die nog veel groter zijn als het uitlekken van bepaalde informatie wat niet had gemogen.

    Het probleem is dat veel “internet gebruikers” de gevaren niet zien die er wel daadwerkelijk zijn op internet, websites die gehackt worden zodat bezoekers dmv van iframes ook allerlei zooi op hun pc krijgen enz enz.

    Ik kan legio voorbeelden noemen wat de gevaren kunnen zijn, ik zeg altijd maar wat iemand thuis doet moet hij of zei zelf weten maar op een werkplek heeft een systeem beheerder uiteindelijk de verantwoordelijkheid.

    Wat zal het een bedrijf kosten als hij door virussen enz een dag plat ligt ? dan is er ook geen werknemer die zijn hulp aan kan bieden.

    Nogmaals ik ben het deels met boven genoemde argumenten eens maar het heeft 2 kanten.

    Groeten,
    Michel

Leave a Reply to Maarten Cancel reply