Lees ook zijn blogpost “Plugging into the Future of Humanity: Exploring the Human API“.

En lees ook deze blogpost: “The Human API And The Advent Of The Cybernetic Renaissance“.

De relatie tussen mens en technologie is nog nooit zo hecht en intiem geweest. In het begin van het digitale tijdperk nam de mainframe computer een complete ruimte in beslag. Twee decennia later veroverde de Personal Computer het bureau om vervolgens in de vorm van een laptop een plek op onze schoot te bemachtigen. En nu is de smartphone in onze broekzak of handtas beland. Deze laatste vormfactor dragen we altijd bij ons. Het apparaat is als het ware een extensie van onze hand en lijkt onlosmakelijk verbonden met ons lichaam. We reserveren er zelfs een speciaal plekje voor op ons nachtkastje, omdat we geen moment zonder kunnen.

Dankzij de smartphone hebben we altijd en overal informatie onder onze vingertoppen en is alle kennis ter wereld binnen handbereik. We besteden via het apparaat zelfs ons geheugen uit aan de cloud. Wie onthoudt er nog telefoonnummers? En waar zouden we tegenwoordig zijn zonder een navigatiesysteem? We vertrouwen er blindelings op en volgen gedachteloos de aanbevolen route, ook als die volkomen onlogisch of ronduit fout is, getuige de verhalen die soms in de krant te lezen zijn over onfortuinlijke bestuurders die met de auto te water geraken omdat de navigatie apparatuur ‘hier rechtsaf’ commandeerde.

Een nieuwe fase dient zich aan waar technologie nog dichter op onze huid komt te zitten of zelfs onder de huid als implantaat in ons lichaam. Een fase waarin technologie steeds meer persoonlijke informatie verzameld en een digitale context opbouwt teneinde ons nog beter van dienst te zijn. Als zodanig slaat het begrip “wearable computing” dan ook niet alleen op de reeks van digitale gadgets die beschikbaar komen, maar ook op de kunstmatige intelligentie die op de achtergrond alle verzamelde data verwerkt en op basis daarvan ons helpt in onze dagelijkse bezigheden door met relevante suggesties te komen danwel taken van ons over te nemen. De technologie is niet alleen veel persoonlijker maar ook veel slimmer. Denk hierbij onder andere aan Google Glass, slimme kleding, de toekomstige Apple iWatch, de FitBits, de Fuelbands, de Pebbles en de smartwatches van Nissan, Samsung en Adidas, maar ook andere persoonlijke en slimme technologieën zoals IBM Watson, Apple’s Siri en Google Now.

Technologie wordt intelligenter, intiemer, persoonlijker, intuïtiever en meer anticiperend. Technologie wordt hierdoor een wezenlijk onderdeel van onze identiteit. We kunnen niet meer zonder. Technologie is onze alleskunner, onze steun en toeverlaat, het is de leraar die ons les geeft, de coach die ons aanstuurt, de dokter die ons geneest, het is de moeder die voor ons zorgt en de vader die ons beschermt, het is de partner die ons liefheeft. Is zo’n toekomstscenario een brug te ver? Volgens bioscoopbezoekers niet. Begin volgend jaar verschijnt de film “Her” in de bioscopen. Het laat een toekomstscenario zien, waarin de mannelijke hoofdrolspeler een relatie aangaat met een kunstmatige intelligentie die hem letterlijk en figuurlijk in al zijn behoeften voorziet. Stemmen gaan al op om Scarlett Johansson de Oscar voor de beste vrouwelijke hoofdrol te geven, terwijl ze niet eens in beeld te zien is, maar slechts haar stem te horen is. Zo overtuigend en aannemelijk komt deze virtuele assistente dus over. En laten we eerlijk zijn, wie wil niet Scarlett als hulpje?

Dat dit opnieuw ingrijpende gevolgen gaat krijgen, staat als een paal boven water. Nieuwe vormen van interactie tussen mens en machine gaan verder dan het scherm en de aanraking ervan. De nieuwe vorm-factor borduurt voort op een vijftigjarige evolutie van technologie langs de assen van miniaturisering, toenemende rekenkracht, connectiviteit en personalisering van allerhande apparaten, data en diensten. Draagbare technologie kan ons voortreffelijk bedienen, versterken, zorgen voor een verhoogde productiviteit en zelfs helpen onze menselijke beperkingen te overstijgen. Slimme apparaten die we om, op of in ons lichaam dragen, gaan fungeren als een zesde zintuig, nadat de smartphone zich al als extensie van het menselijke lichaam manifesteert. Voorwaarde is wel dat we de nieuwe relatie met technologie goed vormgeven. Technologie moet de menselijke maat bedienen, zonder dat technologie de mens een maat dicteert.

Dit artikel verscheen ook als opinie artikel in de Trouw.

Ik ben nu zo’n kleine maand in het bezit van een Samsung Gear. Tot nu toe meer dan tevreden mee. De batterij gaat gemiddeld zo’n 3 dagen mee. Vooral prettig zijn de notificaties die je krijgt. Je pols trilt, je hoeft slechts een blik erop te werpen en je weet of je actie moet ondernemen of niet. Voorheen keek ik te pas en te onpas op mijn telefoon, deze zit nu eigenlijk voortdurend in mijn broekzak. De verdere functies gebruik ik tot nu toe niet veel. Af en toe een foto, een wijnetiket inscannen, en soms een telefoongesprek. De meerwaarde zit wat mij betreft vooral in het feit dat het mijn aandacht minder versplintert dan mijn smartphone. Dus wat mij betreft een aanrader.

Maf. Alsof je in een game zit.

Gefascineerd ben ik over de relatie die de mens heeft met technologie. De Amerikaan Melvin Kranzberg heeft deze relatie misschien nog wel het beste verwoord middels zijn wetten van de technologie. Van origine was Kranzberg een hoogleraar Geschiedenis. Later in zijn carriere concentreerde hij zich op de impact van technologie op onze samenleving. Hiermee stond hij aan de basis van het vakgebied “Geschiedenis van de techniek”. Het meest bekend is hij om een zestal wetmatigheden die hij aan technologie toedicht, waarvan de belangrijkste wet als volgt luidt: “Technology is neither good nor bad; nor is it neutral.” Deze wet is tevens het centrale thema van Kevin Kelly’s boek “What Technology Wants”, waarin Kelly beweert dat technologie een eigen wil heeft. Kelly gaat zelfs zover dat hij technologie, oftewel het Technium, als een levend organisme beschouwt.

De relatie tussen mens en technologie is in de geschiedenis van de mens nog nooit zo hecht en intiem geweest. Technologie en mens komen steeds dichter bij elkaar, de een kan niet zonder de ander, de twee zijn een symbiotische relatie aangegaan.

Interessant vind ik dan ook de visie die andere mensen ontwikkeld hebben over deze relatie. Met name die van filmmakers, zij zijn als geen ander in staat om de toekomst te visualiseren. Recentelijk zijn er een aantal projecten die ik met grote belangstelling volg.

Allereerst is daar de serie “Almost Human”, de nieuwe veelbelovende science fiction serie van de Amerikaanse tv-zender FOX. De serie gaat over hoe een politieman, die een grote aversie heeft tegen robots, een nieuwe cyborg partner krijgt en samen met hem de misdaad moet bestrijden.

Ten tweede is daar de film “Her” die begin volgend jaar moet uitkomen. In “Her” krijgt de hoofdrolspeler een relatie met zijn virtuele assistente. De film is op diverse festivals vertoond en krijgt overal goede kritieken. En wordt door vele critici als een toekomstscenario beschouwd dat wel eens heel snel werkelijkheid zou kunnen worden.

Tot slot viel vanochtend mijn oog op het tweede seizoen van “Real Humans”. Vorig jaar heb ik met veel plezier het eerste seizoen bekeken. De serie speelt zich af in een alternatief hedendaags Zweden, waar de samenleving zich moet aanpassen na de komst van commerciële androïden. Deze androïden worden hubots genoemd, wat een samenvoeging is van human (mens) en robot. Sommige mensen omarmen de nieuwe technologie, maar anderen hebben een afkeer van de hubots omdat ze bang zijn vervangen te zullen worden door hen op het werk en nadat de hubots zich evolueren en ook emoties gaan vertonen, vervangen te zullen worden als man of vrouw.

Eerder schreef ik al: “Technologie wordt intelligenter, intiemer, persoonlijker, intuïtiever en meer anticiperend. Technologie wordt hierdoor een wezenlijk onderdeel van onze identiteit. We kunnen niet meer zonder. Technologie is onze alleskunner, onze steun en toeverlaat, het is de moeder die voor ons zorgt en en de vader die ons beschermt, het is onze beste vriend die altijd voor ons klaar staat, het is de coach die ons bijstuurt, het is de partner die ons liefheeft.”

Deze toekomst is dichter bij dan we denken!